...

Elimden tuttuysan yürümelisin. Olduğun yerde kalırsan olmaz ki. Kendinle birlikte beni de yavaşlatırsın. Gün gelir dururuz; o an fark ederiz ki sadece ikimiz kalmışız ve en nihayetinde bakmışız ki artık ikimiz de yokuz.
Bir eli tuttuğunda yürüyeceksin ilk günkü gibi. Ne bir eksiği ne de bir fazlası. Seni nasıl tanıdıysam, nasıl bildiysem o halin olacak daima yanımda. Değişmeyeceksin, değiştirilmene izin vermeyeceksin. Hı hayat zor mu geldi, bunaldın mı yoksa yoruldun mu? Avucunda kimin eli var ? Benim elim değil mi? E o zaman bırak bunun hakkını verip yanında olayım ve senin derdin benim derdim olsun, birlikte çözelim. Madem yoruldun biraz durup dinleniriz de, bu bir durma olmaz, devamı mutlaka gelir ama dinleniriz şöyle bir silkelenip kendimize geliriz. Ama beni kırma, yapma işte bunu, değişme. Değişirsen o el kayar gider ve rüzgarda sadece kendi başına kalırsın.